Texnikos2
Δημοσιεύσεις : : 42
Ημ. εγγραφής: : 04/09/2013
 |  Θέμα: Μυθολογια  23/9/2013, 20:43 | |
|
Οι πάντα χιονοσκέπαστες, μεγαλοπρεπείς κορυφές του Ολύμπου ήταν φυσικό να προκαλέσουν το δέος στις ψυχές των αρχαίων Ελλήνων και να θεωρηθεί τόπος ιερός. Έτσι, από το μεγάλο πλήθος των Θεών και ηρώων της Ελληνικής Μυθολογίας, οι αρχαίοι μας πρόγονοι διάλεξαν τους δώδεκα πιο αντιπροσωπευτικούς, σημαντικούς και συμβολικούς, και τους τοποθέτησαν ως προστάτες και κριτές τους, στο Ολύμπιο ανάκτορο της κορυφής του Μύτικα. Μια κορυφή την οποία δεν πάτησαν όμως ποτέ λόγω της ιερότητας της. Ανέβαιναν μέχρι τις κορυφές του Αγίου Αντωνίου και του Προφήτη Ηλία όπου και άφηναν τα αφιερώματα τους. Όλυμπος: Το δωδεκάθεο
Οι αρχαίοι Έλληνες πρόβαλλαν πάνω στους δώδεκα Θεούς τα δικά τους ελαττώματα και προτερήματα, τα πάθη και τις αδυναμίες τους, τους έρωτες και τα μίση τους, τους εφιάλτες και τα όνειρά τους. Δίας (Ζευς)
 Ο "Πατήρ Θεών τε και Ανθρώπων", ο Ζευς / Δίας, ο βασιλιάς του Ολύμπου και αρχηγός του δωδεκάθεου, άρχοντας των κεραυνών, τιμωρός και προστάτης, εραστής και πολέμαρχος, νίκησε τον πατέρα του Κρόνο και έριξε τους Τιτάνες και τους Γίγαντες στα Τάρταρα. Ήταν ο αδιαμφισβήτητος κυβερνήτης του σύμπαντος και ήλεγχε τα πάντα. Γνωστός για τις ερωτικές του περιπέτειες, προκαλούσε πάντα την ζήλια της γυναίκας του, της Ήρας. Οι Έλληνες του απέδιδαν αρκετά προσωνύμια, με γνωστότερο όλων το Ξένιος Δίας, καθώς ήταν ο προστάτης της φιλοξενίας.
 Αδελφοσύζυγος του Δία, ήταν η Ήρα, η οποία ως κύριο σκοπό της είχε να προστατεύει τις γυναίκες και το γάμο, αν και συνήθως αρεσκόταν να κατατρέχει και να τιμωρεί τις πάμπολλες ερωμένες του άντρα της και τα παιδιά που προέκυπταν από τις ερωτοτροπίες αυτές εκτός του γάμου τους. Βέβαια, και η Ήρα συχνά έφευγε σε περιπλανήσεις, όμως πάντα ξαναγύριζε στον άντρα της. Παιδιά μπορούσε να γεννήσει και χωρίς το Δία, μόνη της.
 Ο Ποσειδώνας, Θεός της θάλασσας, των πόσιμων υδάτων και πηγών, κυρίαρχος των θαλασσών και των γεωλογικών φαινομένων. Σε ένα ναυτικό λαό όπως οι Έλληνες, ο Ποσειδώνας λατρευόταν ως ο κατεξοχήν Θεός των ναυτικών. Η προσωπική του έχθρα με τον Οδυσσέα, ήταν η αιτία που ο τελευταίος χρειάστηκε να θαλασσοδέρνει για δέκα χρόνια ώσπου να καταφέρει να επιστρέψει στην Ιθάκη.
 Η Αθηνά, η οποία ξεκίνησε ως πάνοπλη Θεά του πολέμου και στη συνέχεια εξελίχτηκε σε πολιούχο Θεά της Αθήνας και σύμβολο της σοφίας. Σύμφωνα με τον μύθο, ξεπετάχτηκε μέσα από το κεφάλι του Δία κρατώντας δόρυ και ασπίδα, φορώντας περικεφαλαία. Δεν είχε ερωτικές περιπέτειες και συμβόλιζε την αιώνια παρθενία. Αγαπημένη της πόλη ήταν η Αθήνα, η οποία πήρε και το όνομά της. Τα σύμβολά της ήταν το δόρυ, η κουκουβάγια και η ελιά.
 Η Δήμητρα, Θεά της βλάστησης και της γεωργίας, προστάτευε ιδιαίτερα τις καλλιέργειες δημητριακών και τους αγρότες. Ήταν επίσης αυτή που θέσπισε τα Ελευσίνια Μυστήρια. Μια από τις μεγαλύτερες και παλαιότερες θεές του αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, η Δήμητρα, στον έρωτα, ήταν μια από τις πλέον ακατάδεκτες θεές. Όμως, ο Δίας μεταμορφωμένος σε ταύρο κατόρθωσε να την ξεγελάσει κι από την ένωσή τους προέκυψε η Περσεφόνη.
 Ο Ήφαιστος, ο δύσμορφος Θεός, που όμως ήταν πανέξυπνος και εφευρετικότατος, άρχοντας των κατασκευών και της μεταλλουργίας, επιδέξιος και δυνατός τεχνίτης. Όχι μόνο έπλασε με πηλό την πρώτη θνητή γυναίκα (την Πανδώρα), αλλά έφτιαξε και τα πρώτα ρομπότ / αυτόματα: τον Τάλω (φρουρό της Κρήτης), χρυσά κορίτσια, χάλκινα σκυλιά.
 Ο Απόλλωνας, γιος του Δία και της Λητώς, ήταν ο Θεός του φωτός, της μουσικής και της Αρμονίας. Γεννημένος στο ιερό νησί της Δήλου, ανέβηκε από την πρώτη κιόλας μέρα στον Όλυμπο. Κάποτε, ύστερα από πολλές περιπλανήσεις, έφτασε στους Δελφούς, σκότωσε το φοβερό Πύθωνα που φύλαγε τις πηγές (εξ' ου και το επίθετο "Πύθιος" και η ιέρεια "Πυθία") και ίδρυσε το πρώτο μαντείο.
 Η Άρτεμη, δίδυμη αδελφή του Απόλλωνα, ήταν η αειπάρθενος Θεά της άγριας φύσης και του κυνηγιού, προστάτιδα των λεχώνων γυναικών και της υπαίθρου. Έτσι οι περιοχές όπου λατρεύονταν ήταν πάντα εύφορες ενώ στα μέρη που δεν την τιμούσαν, αντιμετώπιζαν την οργή της. Γι' αυτό και ένα από τα χαρακτηριστικά της ήτανε η σκληρότητά της απέναντι στους παραβάτες των δικών της κανόνων. Το τόξο, η φαρέτρα και το ελάφι την χαρακτήριζαν σαν εικόνα στην μυθολογία των Ελλήνων.
 Ο φτεροπόδαρος Ερμής, ήταν ο αγγελιοφόρος που έφερνε μηνύματα σε Θεούς και ανθρώπους, ιδιότητα που τον έκανε ιδιαίτερα δημοφιλή ανάμεσα τους. Προστάτης των εμπόρων, των οδοιπόρων και των παλαιστών, εξελίχθηκε σε Θεό του πνεύματος. Αν και οι ερωτικές του περιπέτειες ήτανε πάμπολλες, δεν κατάφερε να κατακτήσει την Αφροδίτη που πάντοτε ποθούσε.
 Ο αιμοδιψής Άρης, ήταν πολεμικός Θεός, ο οποίος εκπροσωπούσε τη μανία και το παράλογο του πολέμου. Όπως ήταν φυσικό, καμία πόλη δεν τον έκανε πολιούχο της ενώ δεν ήταν ιδιαίτερα αγαπητός και στον κύκλο των υπόλοιπων Θεών. Χαρακτηριστικό του οι πολλές διαμάχες με την έτερη πολεμική Θεά, την Αθηνά, έτσι όπως μας τις περιγράφει και ο Όμηρος στην Ιλιάδα. Παραδόξως, ο καρπός του παράνομου έρωτά του με την Αφροδίτη, ήταν η Αρμονία.
 Η Αφροδίτη, η οποία αναδύθηκε από τη θάλασσα, ήταν η Θεοποίηση της γυναικείας ομορφιάς, Θεά του έρωτα και της αγάπης. Θεοί και θνητοί, ήταν όλοι μπλεγμένοι στα ερωτικά της δίχτυα. Χαρακτηριστικότερη των περιπτώσεων, είναι ο έρωτάς της με τον Άρη και η επ' αυτοφώρω σύλληψή τους από το σύζυγό της Ήφαιστο με άθραυστες αλυσίδες, από τις οποίες τελικά τους έσωσε ο Ποσειδώνας. Αυτό βέβαια δεν την εμπόδισε να συνεχίσει τις εξωσυζυγικές της δραστηριότητες, με συνέπεια να μην αποφύγει αρκετά παρόμοια επεισόδια.
 Τέλος, η Εστία ήταν η μεγαλύτερη κόρη και το πρώτο παιδί του Κρόνου και της Ρέας, γι' αυτό και τέθηκε επικεφαλής όλων των μεγάλων Θεοτήτων. Προστάτιδα της οικογενειακής ευτυχίας, είχε ως ιερό της το κέντρο του σπιτιού και δεν της προσφερόταν μόνο η πρώτη, αλλά και η τελευταία θυσία σε κάθε γιορταστική σύναξη του ανθρώπου.Η Εστία, η Αθηνά και η Άρτεμη, ήταν οι μόνες Θεές που πάνω τους δεν είχε δύναμη η Αφροδίτη (που είχε υποτάξει το σύνολο Θεών και ανθρώπων).
|  | 
|
| |
|
