ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 23/9/2013, 06:31

Νίκος Μπαλάλας, ο περίφημος «Μπαντέκος» του ΔΣΕ

Κατατάχθηκε με εντολή του Κόμματος, του οποίου ήταν μέλος από το 1941, στο ΔΣΕ το 1946 με το βαθμό του ταγματάρχη. Αργότερα, με Διατάγματα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, προάχθηκε σε αντισυνταγματάρχη και στη συνέχεια σε συνταγματάρχη, διοικητή της 192 Ταξιαρχίας που ανήκε στην 1η Μεραρχία του ΔΣΕ με διοικητή το Χαρίλαο Φλωράκη - «Γιώτη».
Η Ευτυχία γεννήθηκε το 1926 στο χωριό Κανάλια Καρδίτσας. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο, που ήταν μεγάλη υπόθεση τότε για γυναίκα αγροτικής περιοχής.
Νεαρή κοπέλα μπήκε στην ΕΠΟΝ και πρόσφερε τη νεανική δροσιά της, «... τη χρυσή της νιότης πανοπλία...», στον Αγώνα.
Το 1947 όταν τμήματα του ΔΣΕ μπήκαν στο χωριό της τα Κανάλια, αρκετοί νέοι και νέες του χωριού προσχώρησαν στον ΔΣΕ, μαζί και η Ευτυχία.
Σε μια επιχείρηση, η Ευτυχία γνώρισε τον Νίκο. Αγαπήθηκαν, έγιναν ζευγάρι και λίγο αργότερα παντρεύτηκαν στο χωριό Σπαρμός του Ολύμπου. Την ίδια μέρα και ώρα στο ίδιο χωριό, παντρεύτηκε και ένας άλλος πρωταντάρτης του Ολύμπου, συγχωριανός του Νίκου, αξιωματικός του ΔΣΕ, ο Θωμάς Καψάλης, ο οποίος σκοτώθηκε αργότερα.
Ηταν ο Νίκος Μπαλάλας, ο περίφημος «Μπαντέκος» του ΔΣΕ και η γυναίκα του η Ευτυχία Σδρόλια. Το ψευδώνυμο «Μπαντέκος» ο Νίκος το πήρε από έναν παππού του που τραγουδούσε περίεργα ένα δημοτικό τραγούδι, «Μπάτε κορίτσια, μπάτε κο, μπάτε κο στο χορό...»
Η Ταξιαρχία του Μπαντέκου έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις κατάληψης της Καρδίτσας το Δεκέμβρη του 1948 και του Καρπενησιού τον Φεβρουάριο του 1949.
Στον «Ελιγμό» προς το Βάλτο, στην αποτυχημένη «τακτικά» επιχείρηση για την κατάληψη της Αρτας, αλλά επιτυχημένη «στρατηγικά», το Μάρτη του 1949, που επιχείρησαν οι 1η και 2η Μεραρχίες του ΔΣΕ και ορισμένες άλλες μονάδες του ΚΓΑΝΕ -Κλιμάκιο Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας - όπως η Σχολή Αξιωματικών, ο Ουλαμός Υπαξιωματικών, ο «Μπαντέκος» με ένα Τάγμα της Ταξιαρχίας του αντιμετώπισε με επιτυχία τις επιθέσεις δυο «Μοιρών» (Ταγμάτων) των ΛΟΚ - Λόχων Ορεινών Καταδρομών, κρατώντας σταθερά τα υψώματα «Καυκί» και «Ανεμος» ανάμεσα στα χωριά Χρύσω και Κερασοχώρι Αγράφων, κάνοντας να αποτύχει το σχέδιο του στρατηγού Τσακαλώτου για εγκλωβισμό των παραπάνω μονάδων του ΔΣΕ στο χώρο αυτό.
Τον Μάη - Ιούνη του 1949 η 1η Μεραρχία του ΔΣΕ με δυο Ταξιαρχίες, την 123 του «Φεραίου» και την 192 του «Μπαντέκου», με αδιάκοπες πορείες και μάχες περνά στο Γράμμο.
Εκεί, το Γενικό Αρχηγείο αποφασίζει να στείλει την 108 Ταξιαρχία στα Αγραφα - Θεσσαλία για να ανασυγκροτήσει την 2η Μεραρχία μετά το θάνατο του «Διαμαντή».
Η απόπειρα αυτή απέτυχε από την πρώτη στιγμή, γιατί με τα πρώτα πυρά για διάνοιξη ρήγματος στη διάταξη του αντιπάλου, σκοτώθηκε ο διοικητής της 108 συνταγματάρχης Παν. Ζάρας.
Στη συνέχεια, με την ίδια βασικά αποστολή, και με βάση την 192 Ταξιαρχία, με διοικητή τον «Μπαντέκο», επίτροπο τον αντισυνταγματάρχη Στάθη Καραγιώργη και επιτελάρχη τον αντισυνταγματάρχη Στ. Μανίκα στέλνεται νέο τμήμα.
Το τμήμα αυτό, του οποίου διοικητής έως τα Αγραφα θα ήταν ο «Μπαντέκος», χωριζόταν σε δυο ιδιαίτερα τμήματα. Στο δεύτερο τμήμα διοικητής ήταν ο αντισυνταγματάρχης Γιώργος Αθανασίου, ο οποίος θα αναλάβαινε διοικητής της 2ης Μεραρχίας με επίτροπο τον αντισυνταγματάρχη Βασ. Ασπρίδη.
Το «Απόσπασμα» Μπαντέκου στην αρχή άνοιξε δίοδο μέσα στη διάταξη του Στρατού και το τμήμα του Αθανασίου ελίχθηκε προς το χωριό Μεσολούρι και τελικά έφτασε στον προορισμό του, τα Αγραφα. Το τμήμα όμως του Μπαντέκου, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, καθυστέρησε στην κίνησή του και κυκλώθηκε στην τοποθεσία «Λυκοκρέμασμα».
Εκεί η Ευτυχία τραυματίστηκε ελαφρά και στην προσπάθειά του να τη βοηθήσει, τραυματίστηκε σοβαρά και ο «Μπαντέκος». Βλέποντας το αδιέξοδο ο «Μπαντέκος» προσπάθησε να αυτοκτονήσει αλλά πρόλαβε και τον εμπόδισε η Ευτυχία, ενώ ήδη είχαν αυτοκτονήσει ο επιτελάρχης Στ. Μανίκας, ο ταγματάρχης «Μωριάς» και μερικά άλλα στελέχη. Ενα άλλο κομμάτι του τμήματος «Μπαντέκου» με τον πολιτικό Επίτροπο Στάθη Καραγιώργη, περίπου εξήντα μαχητές και μαχήτριες, πέτυχε να ελιχθεί στο Σμόλικα όπου ενώθηκε προσωρινά με το «Απόσπασμα Παλαιολόγου» που δρούσε εκεί.
Ο «Μπαντέκος», η Ευτυχία και ορισμένοι άλλοι αιχμαλωτίστηκαν. Οταν διαπιστώθηκε ποιος ήταν ο αιχμάλωτος, τους κατέβασαν με ισχυρή συνοδεία στην Καστοριά. Ηταν οι πρώτες μέρες του Αυγούστου 1949.
Δεδομένης της φήμης που είχε ο «Μπαντέκος» για τις ικανότητές του και την αποκοτιά του, και για να μη υπάρξει πιθανότητα να τους ξεφύγει, τον μετέφεραν μαζί με την Ευτυχία και άλλους με αεροπλάνο στη Λάρισα.
Σε λίγες μέρες, βιαστικά έγινε η δίκη τους στο Στρατοδικείο - σφαγείο της Λάρισας. Εκεί ο Νίκος Μπαλάλας - «Μπαντέκος», γνωρίζοντας ότι θα τον εκτελέσουν, αντιμετώπισε τις κατηγορίες με επιχειρήματα, είπε ότι κάποιους από τους μάρτυρες κατηγορίας τους περιφρονεί γιατί ήταν δοσίλογοι της κατοχής, υπερασπίστηκε τον Αγώνα του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ και την πολιτική του ΚΚΕ.
Το ίδιο και η Ευτυχία, υπερασπίστηκε τον Αγώνα του ΔΣΕ, όπως και οι άλλοι κατηγορούμενοι που ήταν μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ και ανάμεσά τους κάποιοι και κάποιες ήταν αξιωματικοί του ΔΣΕ.
Λίγο πριν απαγγελθούν οι ποινές και ενώ είχε απαγορευτεί στους συγγενείς των κατηγορουμένων να τους πλησιάσουν, να τους μιλήσουν ίσως για τελευταία φορά, ο πρόεδρος του Στρατοδικείου πρότεινε στην Ευτυχία να αποκηρύξει τον άνδρα της, τον Νίκο, ώστε να «γλιτώσει», δεδομένου ότι ήταν έγκυος τριών μηνών.
Η Ευτυχία απάντησε στο μικρό αυτό άνθρωπο ότι «...με τον άνδρα μου, μαζί στη ζωή, μαζί στον Αγώνα για την προκοπή του Λαού, μαζί και στο Θάνατο. Με αυτό που με προτείνετε, δεν ενδιαφέρεστε για τη ζωή μου αλλά θέλετε να χτυπήσετε τον "Μπαντέκο". Δε θα σας κάνω το χατίρι. Γνωρίζετε ότι τίποτα από όσα με κατηγορείτε δεν έχω κάνει και ότι οι μάρτυρες κατηγορίας λένε ψέματα. Στο χέρι σας είναι, εσείς θα αποφασίσετε και όχι εγώ, γιατί αν ζήσω με τον τρόπο που προτείνετε, τι θα λέγω στο παιδί μου για τον πατέρα του όταν μεγαλώσει;»
Ο «Μπαντέκος» καταδικάστηκε 17 φορές σε θάνατο, ενώ ο ταγματάρχης Γιώργος Παπαδημητρίου - «Βύρων», διοικητής τάγματος στην Ταξιαρχία του «Μπαντέκου», 31 φορές σε θάνατο.
Τότε ο «Μπαντέκος» άφησε άφωνους τους παράγοντες της δίκης και το ακροατήριο, όταν είπε στον «Βύρωνα», «ε ωρέ Βύρων, ταξίαρχος εγώ μόνο 17 φορές σε θάνατο, ταγματάρχης εσύ 31 φορές σε θάνατο, με πέρασες».
Του ταγματάρχη Παπαδημητρίου - «Βύρων», ο αδελφός του πατέρα του τότε ήταν στρατηγός αρχηγός της Χωροφυλακής. Λίγες μέρες αργότερα εκτελέστηκε και ο μικρότερος αδελφός του «Βύρωνα», Δημ. Παπαδημητρίου 18 χρονών.
Ο «Μπαντέκος» και οι άλλοι δεν εκτελέστηκαν στο Μεζούρλο ή Μιζούρλο, τόπο εκτελέσεων στη Λάρισα αλλά σε μια γωνιά στους Στρατώνες Ιππικού όπου κρατούνταν.

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 23/9/2013, 06:33

Κατερίνη
Το 1942 το ΕΑΜ οργάνωσε όλη την Πιερία. Πρώτοι οργανωτές ήταν ο Κιρμανίδης Θεόδωρος από την Κατερίνη, ο Τερζόπουλος Πανίκας και ο Τάσος ο αδελφός του μαζί με τον Ευριπίδη…και οι τρεις από την Τοχόβα- Τρίλοφο. Αργότερα και πιο δυναμικά εμφανίστηκε και ο Παύλος από το Λιτόχωρο.

Εγώ παιδάκι τότε, ήμουν το κλειδί στο πάνε έλα. Θυμάμαι τον Μάρτιο του 1942 είχαν έρθει σπίτι μας. Ο Κιρμανίδης Θόδωρος (το 1943 τον κρέμασαν στην Τοχόβα-Τρίλοφο μαζί με τα τρία παιδιά του Παπάζογλου), ο Αλεξανδρής Παναγιώτης, δάσκαλος από την Ξάνθη, η Ελένη Ευθυμιάδου και ένας από το Λιτόχωρο που δεν θυμάμαι το όνομά του, συνεδρίαζαν στο σπίτι μας και με έβαζαν φύλακα λέγοντάς μου: «Σε περίπτωση που αντιληφθείς κάτι, θα ρίξεις μια πέτρα στις λαμαρίνες»… αυτοί παρακολουθούσαν με το παράθυρο ανοιχτό.

Τον Αύγουστο του 1942 όλο το χωριό μας ήταν οργανωμένο στο ΕΑΜ με όπλα, ομάδες με τα κρησφύγετα για μάχες και αποθήκες. Τότε έγινε και η 1η αποστολή σιτηρών από την οργάνωση του χωριού μας. Μάζεψαν 40 άλογα και μουλάρια, τα φόρτωσαν σιτάρι και τα πήγανε στα Ρυάκια Πιερίας, όπου ήταν οι πρώτοι αντάρτες μετά τον Όλυμπο. Εγώ φόρτωσα το μουλάρι μου και πήγα στην πρώτη προσφορά…

Εγώ του έδειξα από πού να πάει στο Παλαιό Κεραμίδι, όπου στα γέρικα δέντρα ήταν η γιάφκα.

Ήταν στην 1η ομάδα του Ολύμπου, στο συγκρότημα του Λαοκράτη.

Όπως είπα με έστελναν για τακτικό σύνδεσμο και πήγαινα στα Καλύβια, Χαράδρα και στην Κουτρα, όπου αντάμωνα 2 ΕΛΑΣίτες: Τον Χαντσαρίδη Παύλο και ένα ξανθό παιδί τον Νάσιο. Έμαθα πως σκοτώθηκε το 1944 στη μάχη του χωριού του (Τόχοβο-Τρίλοφο).
Ο τρόπος που πήγαινα: Είχαμε ένα άλογο άσπρο με μια μεγάλη πληγή και μετέφερα δελτία ειδήσεων και εντολές στα νούμερα

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 23/9/2013, 06:34

Μέ τήν έμφάνιση καί την έγκατάσταση ατό Βέρμιο καί τό Καϊμάκ-Τσα-
. λάν τών πρώτων άνταρτικών τμημάτων τοϋ ΕΛΑΣ συγκροτείται στήν πόλη
τής Ναούσης τμήματα τής ΟΠΛΑ. Πρωταγω.νιστοϋν καί τίθενται έπικεφα
λί)ς αύτού οί Δημήτριος Πετταλωτής, ό αίμοσταγής Καπετάν Ζέρβας, ό
σκληρός καί άδυσώπητος έγκληματίας Μπαρμπαγιάννης καί ό κυνικός
Καπετάν Βορριάς πού τό πραγματικό του όνομα είναι Μανώλης Μαμανί
δης, ό Μακρής πού πήρε τό ψευδώνυμο Καπετάν Κελέσδμειτος.

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 23/9/2013, 06:34

Στά βουνά τοϋ Βερμίου πού είναι λίγο πιό πάνω άπό τή Νάουσα είχαν
στήσει τό στρατηγείο οί Ναουσαίοι Καπεταναίοι Χρηστος Παλαμάς {Καπε-
27 τάν Μαύρος) Σιμανίκας καί ό Κολοκοτρώνης
Απόστολος Μπαλκατζής πού στό ΕΛΑΣ ήταν γνωστός σάν
Καπετάν Πιτσιρίκος

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 23/9/2013, 06:35

Οργάνωσις ΕΛΑΣ κατά απελευθέρωσιν1) Γενικόν Στρατηγείον - Διοίκησις Στρατ. ΣΑΡΑΦΗΣΣΤΕΦΑΝΟΣ" Καπετ. ΑΡΗΣΒΕΛΟΥΧΙµΤΗΣΕπιτελάρχης συντ. ΜΙΧ. ΠΕΤΡΟΥΣΗΣΠλήρες επιτελείον και Διευθύνσεις υπηρεσιώνΣύνδεσις τηλεφωνική με Μεραρχίας και δι' ασυρμάτου μεόλας τας μεραρχίας, ομάδας μεραρχιών, ταξιαρχίας Πεζικού καιταξιαρχίαν Ιππικού.Τάγμα Γενικού Στρατηγείου δύναμις 500 άνδρες. (Όλο το υλικό τηλεφώνου και ασυρμάτου προήρχετο από τα υπολλείματα τουΕλληνικού Στρατού και κράτους και από λάφυρα Γερμανών και Ιταλών.
2)
Ομάς Μεραρχιών ΜακεδονίαςΔιοίκησις - Υποστρατ. ΜΠΑΚΙΡΤΣΗΣ ΕΥΡΙΠ.Καπετ. ΜΑΡΚΟΣΕπιτελ. Αντισυντ.Πυρ/κου
ΛΑΓΓΟΥΡΑΚΗΣ ΚΩΝΣ.
Πλήρες Επιτελείον.Σύνδεσις τηλεφωνική και δι' ασυρμάτου με μονάδας της.,, δι' ασυρμάτου με Γεν. Στρατηγείον ΕΛΑΣΛόχος Στρατηγείου της - 200 άνδρες.α)
VI
Μεραρχία Ανατολ. Μακεδονίας και Θράκης.Διοίκησιν Αντισυντ. ΣΙΓΑΝΟΣ Γ.Επιτελ. Ταγμ/χης ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣΠλήρες επιτελείον και υπηρεσίαι.3 Συντάγματα Πεζ. : 22ον, 26ον κι 81ον.

Λόχος Στρατηγείου - ΝοσοκομείονΣύνδεσις δι' ασυρμάτου με ομάδα Μεραρχιών και Γεν.Στρατηγείου. Δύναμις περίπου 3.000.β) ΙΧ Μεραρχία Δυτ. Μακεδονίας.Διοίκησιν Υποστρ. ΚΑΛΑΜΠΑΛΙΚΗΣ ΕΥΑΓ.Καπετ. Υπολ. (ΚΑΡΑΤΣΑΣ Κ.) ΤΡΩ¸ΑΝΟΣ Κ.Επιτελ. Αντισυντ. ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΣ άγγελοςΠλήρες επιτελείον και Δ/σεις υπηρεσιών.Τηλεφ. Σύνδεσις με συντάγματα της και ομάδαΜεραρχιών.Σύνδεσις δι' ασυρμάτου με ομάδα Μεραρχιών και Γεν.Στρατηγείον.Λόχος Στρατηγείου.Νοσοκομείον και Χειρουργείον.27ον. Σύνταγμα Πεζ. 28ον Σύντ. Πεζ. και 53 Σύντ. Πεζ.Συνολική δύναμις περίπου 5000.γ) Χ Μεραρχία Κεντρ. Μακεδονίας.Διοίκησις Στρ. Αρχ. Συντ. Μηχ. ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣΓΕΩΡΓ.Καπετ. Υπολ. ΚΙΚΙΤΣΑΣ ΓΕΩΡΓ.Επιτελ. Ταγμ. Πυρ/κού ΚΑΣΤΑΝΑΣ ΓΕΩΡΓ.Πλήρες επιτελείον και Δ/νσεις υπηρεσιών.Τηλεφωνική σύνδεσις με συντάγματα και ομάδαΜεραρχιών Μακεδονίας.Σύνδεσις δι' ασυρμάτου με ομάδα ΜεραρχιώνΜακεδονίας και Γεν. Στρατηγείον και 30 σύνταγμα.Λόχος Στρατηγείου.Νοσοκομείον και Χειρουργείον.16ον, 30ον και 50ον Συντάγματα Πεζ.Συνολική δύναμις 4500 περίπου.δ) ΧΙ Μεραρχία ΘεσσαλονίκηςΔιοίκησης Στρ. Αρχ. Συνταγμ. Ιππ. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥΙΩΑΝ.Καπετ. Έφ. Ανθ/γός ΛΑΒΑΝΗΣΠλήρες επιτελείον και διεύθυνσις υπηρεσιών.

Τηλεφωνική σύνδεσις ελλειπής.Σύνδεσις δι' ασυρμάτου με ομάδα ΜεραρχιώνΜακεδονίας και Γεν. Στρατηγείου.Λόχος Στρατηγείου.Χειρουργείον.13ον, 31ον και 5ο συντάγματα πεζικού

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 23/9/2013, 06:36

ΕΛΑΣ ΘΕΡΜΑΙΚΟΥΣυνολική δύναμις 4000 περίπου.3ον) Ομάς Μεραρχιών Στερεάς Ελλάδος.Διοίκησις Στρατ. Αρχ. Υποστρ. ΤΣΑΜΑΚΟΣ ΚΩΝΣΤ.Καπετ. ΤΑΣΙΟΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣΕπιτελάρχης Συντ. Μηχ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝ.Πλήρες επιτελείον.Σύνδεσις τηλεφωνική και δι' ασυρμάτου με Γεν. Στρατηγείονκαι Μεραρχίας του.Λόχος Στρατηγείου Δύναμις 200 π. άνδρες.α) ΙΙ Μεραρχία ΑττικοβοιωτίαςΔιοίκησις Στρατ. Αρχ. Συνταγμ. Πεζ. ΡΗΓΟΣ Γ.ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΟΡΕΣΤΗΣ ΣαμαρίδηςΕπιτελάρχης Λοχαγός ΣΑΜΑΡΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓ.Πλήρες επιτελείον και Δ/νσεις υπηρεσιώνΤηλεφωνική σύνδεσις με 2ον Σύνταγμα Πεζ. και ομάδαΜ. Στερεάς.Σύνδεσις δι' ασυρμάτου με 7ον και 34ον ΣυντάγματαΠεζ. Ομ. Μεραρχιών Στερεάς και Γεν. Στρατηγείον.Λόχος Στρατηγείου.Μοίρα ΕΛΑΝ Ευβοικού - Μοίρα ΕΛΑΝ Κορινθιακού.2ον, 7ον και 34ον Συντάγματα ΠεζικούΝοσοκομείον και Χειρουργείον.Συνολική δύναμις 4340β) ΧΙΙΙ Μεραρχίας Στερεάς ΕλλάδοςΔιοίκησις Στρατ. Αρχηγός Υποστ. ΜΑΤΣΟΥΚΑΣΔΗΜΗΤΡ.

Καπετάνιος Υπολ. Καλλίνος Θεόδ.Επιτελάρχης Αντισυντ. Πεζ. Παπαθανασίου Αθαν.Πλήρες επιτελείον και Δ/νσεις υπηρεσιών.Τηλεφωνική σύνδεσις με όλας τας μονάδας της. Ομ.Μεραρχιών Στερεάς και Γεν. Στρατηγείον. Σύνδεσις δι' ασυρμάτου μεΟμ. Μεραρχιών Στερεάς και Γεν. Στρατηγείον και 54ον ΣύνταγμαΠεζικού.Λόχος Στρατηγείου.Μοίρα ΕΛΑΝ Μαλιακού. Νοσοκομείον καιΧειρουργείον.36ον, 5/42, 52ον και 54ον Συντάγματα Πεζικού.Πυροβολαρχία 7.5 Ορειβ. Πυρ/κού. Ιταλικά 4 πυροβόλα.Συνολική δύναμις περίπου 7000

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 23/9/2013, 06:37

Ι Μεραρχία Θεσσαλίας
.
Διοίκησις Στρατ. Αρχ. Συνταγμ. Πεζ. ΜΟΥΣΤΕΡΑΚΗΣΙΩΑΝ.Καπετάνιος ΚΙΣΣΑΒΟΣΕπιτελάρχης Ταγμ. Πυρ. ΜΟΣΧΑΤΟΣ ΘΕΜΙΣΤ.Πλήρες επιτελείον και Δ/νσεις υπηρεσιών.Τηλεφωνική σύνδεσις με μονάδας της και Γεν. Στρατηγείον.Σύνδεσις δι' ασυρμάτου με Γεν. ΣτρατηγείονΛόχος Στρατηγείου. Νοσοκομείον - Χειρουργείον.ΕΛΑΝ Παγασητικού4ον, 5ον και 1/38 Ευζώνων Συντ/τα.Πυροβολαρχία 7,5 Ορειβ. Πυρ/κού 4 πυροβόλα Ιταλικά.Συνολική δύναμις περίπου 6000.5ον) ΙΙΙ Μεραρχία Πελοποννήσου
.
Διοίκησις Στρατ. Αρχηγός Συνταγμ. Πεζ. Παπασταματιάδης Νικόλ.Καπετάνιος Ακρίτας.Επιτελάρχης Αντισυντ. Πυρ/κού Τσιγκλητήρας.Πλήρες επιτελείον και Δ/νσεις υπηρεσιών.Τηλεφωνική σύνδεσις ελλειπής.Σύνδεσις δι' ασυρμάτου με μιαν Ταξιαρχίαν και Γεν.

Στρατηγείον.Λόχος Στρατηγείου - Νοσοκομείον - Χειρουργείον.Μοίρα ΕΛΑΝ.
VIII
Ταξιαρχία Σμήναρχος Βασταρδής - 6ον και 12ονΣύνταγμα Πεζικού.ΙΧ Ταξιαρχία Συνταγμ. Πετροπουλάκης 8ον, 9ον και 11ονΣύνταγμα Πεζ.Συνολική δύναμις περίπου 6000

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 23/9/2013, 06:38

M
εραρχία ΗπείρουΔιοίκησις Στρατ. Αρχ. Υποστρατ. Αυγερόπουλος Γερ.Καπετάνιος Ηρακλής.Επιτελάρχης Αντισυντ. Πεζ. Κούκουρας Δ.Πλήρες επιτελείον και διεύθυνσις υπηρεσιών.Τηλεφωνική σύνδεσις με
VII
Ταξιαρχία και Γεν. Στρατηγείον.Σύνδεσις δι' ασυρμάτου με
VII
Ταξιαρχία.Λόχος Στρατηγείου και Γεν. στρατηγείον.Νοσοκομείον και Χειρουργείον.Μοίρα ΕΛΑΝ.
VI
Ταξιαρχία αντισυντ. Πεζ. Κατσαρός Αθαν. 15ον και 85ονΣυντάγματα Πεζικού.
VII
,, ,, ,, Αρέθας Ευστάθ. 24ον Σύνταγμακαι 2/39 Ευζώνων.3/40 Σύνταγμα Ευζώνων.Συνολική δύναμις 5000 άνδρες.7ον)
V
Μεραρχία ΚρήτηςΜε την Μεραρχία αυτή δεν υπήρχε επαφή. Μόλις τέλοςΟκτωβρίου πήραμε επαφή δι' ασυρμάτου.Συνεκροτήθη υπό τον Συνταγμ. Πυρ/κού Κουτεκάκην Γρηγ.Συνολική δύναμις 2000

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 23/9/2013, 06:38

Οι πρώτοι αντάρτες στον Ολυμπο
Στα τέλη του Αυγούστου, στη θέση «ΜΠΕΧΤΕΣΙ» (Ξηρόλακας) του Ολύμπου, έγινε, όπως κάθε χρόνο, από το παράρτημα της ΠΕΑΕΑ Ελασσόνας και της κοινότητας Καρυάς, εκδήλωση αφιερωμένη στην επέτειο της ορκωμοσίας των πρώτων ανταρτών του ΕΛΑΣ Ολύμπου. Εγινε όμως, και πάλι «προς τιμή» της μίας μόνο ανταρτοομάδας και όχι των δύο, που είχαν συγκροτηθεί τότε στο Νότιο Ολυμπο, και είχαν ορκιστεί μαζί. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι είχε επισημανθεί η παράλειψη στους οργανωτές της εκδήλωσης και τους είχαν αναφερθεί βάσιμα και αδιάσειστα στοιχεία.
Το πιο ατράνταχτο στοιχείο είναι το κείμενο, που έχουν γράψει οι αρχηγοί των δύο αυτών ομάδων Ν. Ξυνός (Σμόλικας) και Δ. Σαρακατσάνης (Μακεδόνας), μαζί με τους Διονύση Γκουγκούση (Καραντάου) και Χαράλαμπο Σουφλή. Το κείμενο αυτό είναι δημοσιευμένο στο περιοδικό «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, Επίσημα Κείμενα», Συλλογή Δέκατη, Οκτώβρης 1971, σελίδες 121 έως 128. Και να τι λέει (παραθέτω το σχετικό απόσπασμα από τις σελίδες 121-122):
«Ετσι στο Νότιο Ολυμπο δημιουργούνται δύο ομάδες, μία στην περιοχή Ελασσόνας με τον σ. Ν. Ξυνό (Σμόλικα) και τους σ. Λευτέρη Παπαστεργίου, Αντώνη Καραμήτσο, Κ. Κηπουρό, Δημήτρη Παπά, Ξεν. Παπανικολάου και Βασ. Οικονόμου, όλοι από την Τσαριτσάνη, εκτός από τον τελευταίο που είναι από το Δομένικο Ελασσόνας. Η πρώτη ομάδα συγκροτήθηκε στις 20 Μάη 1942 στο Κουκούλι Διάβας (Πρόποδες Ολύμπου). Η δεύτερη ομάδα στην περιοχή Τεμπών, με αρχηγό τον Δημ. Σαρακατσάνη (Γερμανός ή Μακεδόνας), τον Γ. Κάλδη και οι δύο από το χωριό Βογατσικό, Δυτ. Μακεδονίας, τους Δημ. Πούλιο, Βάγιο Κορδέλλα από τους Γόνους Τυρνάβου, Αθανάσιο Καρούλα, Χρυσόστομο Μπουρουτζίκα από το Μακρυχώρι Λάρισας στις 15 Μάη 1942. Στις 6 Ιούνη 1942 συντάσσεται και υπογράφεται το ιδρυτικό καταστατικό των δύο ομάδων. Στις 20 Ιούνη 1942 γίνεται η πρώτη συνάντηση των ομάδων στο Μπιχτέσι Ολύμπου, όπου απασχολούνται με 1) Ορκωμοσία (Ο όρκος ήταν παρμένος από το δεύτερο φύλλο του «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗ», κεντρικό όργανο του ΕΛΑΣ), 2) Μελέτη για την ανάπτυξη του αντάρτικου».
Είναι, νομίζω, καθαρότατο ότι οι πρώτες ομάδες στο Νότιο Ολυμπο ήταν δύο και ότι συναντήθηκαν και ορκίστηκαν μαζί στον ίδιο όρκο του ΕΛΑΣ. Γιατί, λοιπόν, οι οργανωτές της εκδήλωσης επιμένουν να αποσιωπούν την άλλη ομάδα, η οποία μάλιστα συγκροτήθηκε πρώτη, στις 15 Μάη 1942; Γιατί προβαίνουν σε μία αυθαίρετη και αδικαιολόγητη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας;

ΖΗΣΗΣ ΖΩΚΑΣ
Αντιστασιακός, Πολ. Επίτροπος της Ταξιαρχίας της ΣΑΓΑ του ΔΣΕ

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 23/9/2013, 06:40

Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΤΑΡΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ

Σαν έδυσε ο ήλιος του «ΟΧΙ» στ' Αρβανίτικα βουνά και πλάκωσε η νύχτα της μαύρης κατοχής σ' όλη τη χώρα, βουβάθηκαν τα πάντα. Παντού απλώθηκε το σκοτάδι και βασίλευε, ο τρόμος κι ο φόβος, μέχρι την τελευταία γωνιά της Ελληνικής γης. Ο κατακτητής αφού ολοκλήρωσε την κατοχή του σ' όλη τη χώρα και στραγγυλοκάθησε, από τις πρώτες κιόλας μέρες άρχισε να εφαρμόζει το καταστρεπτικό του έργο. Οι 4/Αυγουστιανοί αξιωματικοί της χωροφυλακής, ευτυχώς λίγοι, και τα τσιράκια της Μεταξικής δικτατορίας, πρόθυμα παρέδωσαν τα κλειδιά των φυλακών, στις οποίες πολιτικοί ιδεολόγοι Κομμουνιστές κρατούνταν, χωρίς βέβαια να λησμονήσουν να παραδώσουν κι ονομαστικές καταστάσεις ιδεολόγων πολιτών, όλης της χώρας, στα νέα τους αφεντικά, στους Γερμανο-Ιταλούς κατακτητές.

Έτσι έγινε και στην Τσιαρίτσιανη, κωμόπολη της Επαρχίας Ελασσόνας, με πανάρχαια Ιστορία και δημοκρατικούς πολίτες. Η λίστα που στην Καραμπιναρία δόθηκε περιείχε πολλά ονόματα, μα εκείνα που ήταν σημαίνοντα κι επικίνδυνα πρόσωπα, ήταν: Ο Παπαστεργίου Λευτέρης, που ήταν κι ο υπεύθυνος, ο Ξυνός Νίκος, ο Κηπουρός Κώστας, ο Καραμήτσιος Αντώνης, ο Πάπας Μήτσιος, ο Ματούλας Αντώνης, ο Χαλκιάς Κώστας, ο Βίτκος Αποστόλης κι άλλοι. Παράξενα ειδοποιήθηκαν από επίσημη πηγή ότι διακινδύνευαν να συλληφθούν. Πήραν ασφαλιστικά μέτρα και φυλάγονταν. Είχαν λημέρι τον Άγιο Αθανάσιο. Με το σκοτωμό του Αποστόλη Βίτκου στις 26 Απρίλη1942, άλλαξαν τοποθεσία λημεριού και πήραν πιο προφυλακτικά κι αυστηρά μέτρα προφύλαξης. Στο Βαλέτσικο έστησαν προσωρινά το νέο τους λημέρι και στη συνέχεια στο «Μπιχτέσι» Καρυάς, μέχρι τη μέρα της εμφάνισης τους. Στις 18 Μάη 1942 συναντήθηκαν στο Κουκούλι της Διάβας οι διωκόμενοι και ύστερα από εντολή του Θεσσαλικού Γραφείου καταρτίζουν την πρώτη ένοπλη ανταρτοομόδα που αποτελούνταν από τους:

1. Νικόλαο Ξυνό, που εκλέχτηκε αρχηγός σε συνέλευση από την ομάδα του, με το ψευδώνυμο «Ζωντανός» αρχικά κι ύστερα «Σμόλι¬κας» , επειδή οργάνωσε το Αντάρτικο στο Σμόλικα.
2. Λευτέρη Παπαστεργίου, με το ψευδώνυμο «Κρινάκης» αρχικά κι «Ολυμπίσιος» αργότερα.
3. Μήτσιο Πάπα, με το ψευδώνυμο «Δαντές» και «Ζαγοριανός» αργότερα.
4. Κηπουρό Kώστα του Σπύρου, με το πρώτο ψευδώνυμο «Ψηλός» και «Mετσoβίτης» το κατοπινό του.
5. Καραμήτσιο Αντώνη, με το ψευδώνυμο «Μπουχτάρης».
6. Παπανικολάου Ξενοφών, με το όνομα «Φόντας» και
7. Οικονόμου Βασίλη, με το ψευδώνυμο «Μπαλντούμης».
Οι πρώτοι έξι κατάγονταν από την Τσιαρίτσιανη κι ο έβδομος από το Δομένικο.

Ύστερα από λίγες μέρες και κατά την παραμονή της πρώτης ομάδας στο «Μπιχτέσι» κατατάχτηκαν κι οι Μπάλαλας Νίκος με το ψευδώνυμο «Μπαντέκος» με τον Καψάλη Θωμά, από την Τσιαρίτσιανη και οι δυο τους, που αναδείχτηκαν εξέχοντα στελέχη του Ε.Λ.Α.Σ., στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και θρύλος είχαν γίνει στον Εμφύλιο πόλεμο με τα κατορθώματα τους. Στο ίδιο χρονικό διάστημα της παραμονής της ομάδας στο «Μπιχτέσι» και προ της συνάντησης των ομάδων του άνω Ολύμπου, του κάτω Ολύμπου και του Κισσάβου, εθελοντικά κατατάχτηκαν, ένας χωροφύλακας με το ονοματεπώνυμο Κούρκουλας Ιωάννης, δραπέτης από το Σανατόριο Πέτρας, που είχε απελευθερώσει κρατούμενους άρρωστους Κομμουνιστές και τρία παιδιά από το Λιτόχωρο με το όνομα «Παπούδες», ο Παναγιώτης, ο Διονύσης κι ο Θανάσης Μανίκας από το χωριό Βλάστη. Τελευταίος κατατάχτηκε ο Αλέκος Βίδρας, φουστανελλοφόρος κι εξαίσιο παλληκάρι, από το Πολυνέρι Γρεβενών, που έδρασε ποικιλοτρόπως στον αντιστασιακό αγώνα και σκοτώθηκε στον εμφύλιο σπαραγμό στη μάχη των Γρεβενών. Έτσι η πρώτη αντάρτικη ομάδα του Ολύμπου έφτασε στους δεκαπέντε (15) αντάρτες, όλοι τους ψυχομένοι και θαρραλέοι, μαχητικοί και αποφασιστικοί, ενθουσιώδεις και φιλότιμοι, άριστοι πατριώτες και πολεμιστές και που ήταν: Ο Ξυνός, αρχηγός, ο Παπαστεργίου, ο Καραμήτσιος, ο Κηπου¬ρός, ο Πάπας, ο Φόντας, ο Οικονόμου, ο Μπαντέκος, ο Καψόλης, ο Βίδρας, ο Κούρκουλας, ο Παναγιώτης, ο Διονύσης, ο Μανίκας κι ο Μπαρμπαρούσης.

Γίνεται η συνάντηση και με τις ομάδες του Κάτω Ολύμπου και Κισσάβου στις 20 lουνίου του 1942 κι από κοινού παίρνεται απόφαση να μπουν σε δράση. Έτσι η ομάδα του Ολύμπου κάνει την πρώτη της επίσημη εμφάνιση στα Σκαμνιά Ολύμπου με τη Γαλανόλευκη και πατριωτικό τραγούδια στις 27 Αυγούστου το 1942 και στις 29/8/42 πραγματοποιεί τη δεύτερη εμφάνιση στο Πύθιο που ενθουσιάστηκαν οι κάτοικοι του. Από εκεί και πέρα άρχισε να δυναμώνει το Αντάρτικο και να γίνεται ανοιχτός και σκληρός. αγώνας.

Αν σκάψουμε τη γη, που πατούμε, θα σκοντάψουμε στα κόκκαλα των Ελλήνων, που αναστήθηκε η ΛΕΥΤΕΡΙΑ. Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ αντιπροσωπεύει ολόκληρο το ΕΘΝΟΣ. Κομμάτι αυτής είναι κι οι πρωτοπόροι αντάρτες του Ολύμπου, που έδωσάν τα νιάτα και τη ζωή τους, για τη λευτεριά και τη Δημοκρατία, για την κοινωνική πρόοδο και δικαιοσύνη, για την ανεξαρτησία και ΕΙΡΗΝΗ και που τη βιογραφία του καθένα παρακάτω αναγράφουμε.

ΞΥΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ (1908-1947)
(Ζωντανός - Σμόλικας)
Παιδί της λεβεντογέννας κι ανταρτομάνας Τσιαρίτσιανης ήταν. Το 1908 γεννήθηκε κι από αγροτική οικο¬γένεια κατάγονταν. Ο ίδιος, αν και τελειόφοιτος Γυμνα¬σίου, τις σπουδές του δε συνέχισε, για λόγους πο¬λιτικούς, συνέχισε το επάγγελμα του πατέρα του, ενός πατέρα ψύχραιμου κι αποφασιστικού, που υπήρξε το πρώτο θύμα των Ιταλών κατακτητών. Λέγεται μάλιστα, ότι τη μέρα που οι Ιταλοί καίγαν το σπίτι του και σαν είδε ο Μήτσιος να καίγεται ο ιδρώτας και οι οικονομίες μιας ολόκληρης ζωής, απ' το χωράφι σαν ήρθε στο χω¬ριό το δρεπάνι άρπαξε και για την Πλατεία τράβηξε να θερίσει, όποιον μπροστά του Ιταλό θα ‘βρισκε. Τότε τον θέρισαν με ριπή όπλου, ύστερα από υπόδειξη, οι Ιταλοί. Ο Νίκος με τους επτά συγχωριανούς του φυγοδικούσε, γιατί τους αναζητούσαν οι κατοχικές αρχές σαν Κομμουνιστές. Αρχικά φυλάγονταν στον Άγιο Αθανάσιο, κι ύστερα από το φόνο του Βίτκου πήραν πιο ασφαλέστερα μέτρα κι απο¬μακρύνθηκαν, στο Βαλέτσικο και στο Μπιχτέσι στη συνέχεια της Καρυάς. Από τους ίδιους τους συντρόφους τους αναδείχτηκε Αρχηγός της πρώτης Αντάρτικης ομάδας, που έδρα είχε και λημέρι στο «Μπιχτέτσι» και σαν έγινε δεκαπέντε (15) στον αριθμό, έκανε την πρώ¬τη της εμφάνιση στη Σκαμνιά στις 27/8/1942 και στη συνέχεια Πύθιο, Κοκκινοπηλό κ.λ.π. Ο Νίκος που είχε πολλές πνευματικές και διοικητικές ικανότητες και πολλά προσόντα αν¬θρωπιστικά, ήταν ιδεολόγος Κομμουνιστής, λογικός, αποφασιστικός, ψύχραιμος και τα πά¬ντα τα εκτελούσε προγραμματισμένα και μετά προσοχής. Πολλές φορές φυλακίστηκε κι εξορίστηκε. Στην Αλβανία πολέμησε γενναία στην πρώτη γραμμή με το βαθμό του Λοχία. Στα χρόνια της κατοχής σαν δυνάμωσε το κίνημα και πολλαπλασιάστηκαν οι αντάρτες, ο Νίκος στάλθηκε στο Σμόλικα να οργανώσει αντάρτικο απ' όπου πήρε και το Ψευδώνυμο «Σμόλικας». Στην αποστολή του ανταποκρίθηκε και για τη δραστηριότητά του έφτασε μέ¬χρι το αξίωμα του Καπετάνιου της 9ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ. Με την απελευθέρωση για λόγους ασφαλείας στο Μπούλκες στάλθηκε. Σαν δημιουργήθηκε ο Δημοκρατικός Στρατός ξαναεπέστρεψε το 1946 και ανέλαβε τη διοίκηση του Συγκροτήματος του Ολύμπου. Το 1947 στις 22 lούλη, σκοτώθηκε στον Όλυμπο στην τοποθεσία «πηγάδια», από χειροβομβίδα που πιάστηκε σε στερεό κλαρί κι εκπυρσοκρότησε, κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του στρατού. Πάντως το κίνημα έχασε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του πρώτου αντάρτι¬κου και του δεύτερου, που ήταν ένας από τους πιο ιδανικούς λαϊκούς αγωνιστές. Το χώμα που τον σκέπασε ελαφρό ας είναι και η μνήμη του αιώνια. Το όνομά του θα γραφεί στη νεότερη ιστορία.

ΠAΠAΣΤΕΡΓΙΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (1914-1949)
(Κρινάκης - Ολυμπίσιος)
Της ανταρτομάνας Τσιαρίτσανης παιδί ήταν. Το 1914 γεννήθηκε και Κεραμοποιός στο επάγγελμα ήταν. Γυμνασιακή μόρφωση είχε κι από μαθητής Γυμνασίου ακόμα ασπάστηκε τις προοδευτικές ιδέες. Από τα πρoπολεμικά ακόμα χρόνια, αγωνίζονταν, για την καλλιτέρευση των εργαζομένων, σαν ιδεολόγος Κομμουνιστής που ήταν. Φυλακίστηκε κι εξορίστηκε πολλάκις από τη Μεταξική δικτατορία. Στον Αλβανικό πόλεμο γενναία πολέμησε στην πρώτη γραμμή με το βαθμό του Λοχία. Στα κατοχικά χρόνια, από τις πρώτες κιόλας μέρες ανα¬ζητήθηκε από τις Ιταλικές αρχές, σαν Κομμουνιστής. Για να μη συλληφθεί φυλάγονταν, όπως κι άλλοι συμπατριώτες του. Κρυψώνας αρχικά ο Άγιος Αθανάσιος Τσαριτσάνης, το Βαλέτσικο ύστερα και το Μπιχτέσι Καρυάς, όπου κι ορκίστηκε η πρώτη ομάδα του Ολύμπου. Από τους πρώτους Αντάρ¬τες του Ολύμπου ήταν. Μέσα από τις τάξεις του λαογέννητου και δοξασμένου ΕΛΑΣ πολέ¬μησε τους καταχτητές και τους εχθρούς της πατρίδας τους ντόπιους. Αγωνίστηκε ανιδεο¬τελώς, για υψηλά ιδανικά, ΛΕΥΤΕΡΙΑ, δικαιοσύνη, κοινωνική πρόοδο και ΕΙΡΗΝΗ. Με την απελευθέρωση αντί πολεμικών μεταλλίων και ηθικών αμοιβών, διώχτηκε και κυνηγήθηκε, από το μεταβαρκιζιανό Κράτος. Για να αποφύγει τα βασανιστήρια και τους ξευτελισμούς, ξαναπήρε το δρόμο του βουνού και στο Δ.Σ.Ε. εντάχτηκε από τους πρώτους. Συνέχισε τον τίμιο αγώνα κι έφτασε μέχρι το βαθμό του Ταξιάρχου. Άντρας με πάρα πολλές αρετές και προσόντα ήταν και σπάνιες ικανότητες και χαρίσματα είχε. Διακρίνονταν, για τη γρηγο¬ράδα, την αποφασιστικότητα, την ειλικρίνεια και την τιμιότητα. Απεχθάνονταν την αδικία και το μίσος, το ψέμμα και την υποκρισία. Γενικά επρόκειτο περί ολοκληρωμένου ανθρώ¬που και γεροδεμένου άντρα. Στις 18 Δεκέμβρη 1949, σε ενέδρα έπεσε και σκοτώθηκε. Τον έκλαψαν φίλοι κι εχτροί και τον θρήνησαν οι δικοί του.

ΠΑΠΑΣ ΜΗΤΣΙΟΣ του ΑΝΤΩΝΙΟΥ (1903- 1971)
(Δαντές - Ζαγοριανός)
Στην κατακαημένη Τσιαρίτσιανη γεννήθηκε το 1903. Από αγροτική οικογένεια κατάγονταν, αλλά ο ίδιος το επάγγελμα του καπνεργάτη εξασκούσε. Κομμουνιστής ιδεολόγος ήταν και για την ιδεολογία του επί διχτατο¬ρίας Μεταξά, φυλακίστηκε, εξορίστηκε, ξυλοκοπήθηκε. Στον Αλβανικό πόλεμο, στην πρώτη γραμμή πολέμησε με το βαθμό του Υπαξιωματικού Λοχία, γενναία. Από τις πρώτες μέρες της εισβολής των κατακτητών στη χώρα μας, αναζητήθηκε από την Καραμπιναρία, σαν Κομμουνιστής. Για να μη πιαστεί, φυγοδικούσε με άλλους συμπατριώτες του, μέχρι τη μέρα που ίδρυσαν την πρώτη Αντάρτικη ομάδα του Ολύμπου και που λημέριαζε στο «Μπιχτέσι» Καρυάς. Στον ΕΛΑΣ έφτασε μέχρι το αξίωμα του Συγκροτάρχη. Για την αντιστασιακή του δράση, όπως σχεδόν όλοι οι λαϊκοί αγωνιστές του ΕΛΑΣ, διώχτηκε και κυνηγήθηκε από το μεταβαρκιζιανό κράτος, αντί να επαινεθεί και μετάλλια πολέμου να του δοθούν. Ξαναπήρε το δρόμο του βουνού και στο Δ.Σ.Ε. εντάχτηκε από τους πρώτους προκειμένου να βασανιστεί και ξευτελιστεί, από τους παρακρατικούς, αν φυσικά συλλαμβάνονταν. Συνέχισε τον αγώνα για την εκπλήρωση των υψηλών δημοκρατικών ιδανικών, μέσα από τις τάξεις του Δ.Σ. Σε σύγκρουση με Εθνικά στρατεύματα, κατά τον εμφύλιο και αδελφοφάγο σπαραγμό, βαριά τραυματίστηκε «στο Καλαμάκι Αγιάς». Μεταφέρθηκε στις Σοσιαλιστικές Χώρες, όπου και πέθανε το 1971 στην Τσεχοσλοβακία, με το πικρό παράπονο, που δεν είδε να καρπο¬φορούν οι αγώνες του και δεν μπόρεσε να ξαναγυρίσει στην Πατρίδα του, που την πολυα¬γαπούσε. Ήταν τίμιος κι αθόρυβος, δίκαιος και πρόθυμος, λαϊκός αγωνιστής, με θέληση, πίστη και αυτοθυσία. Το ξένο χώμα που τον σκεπάζει, αλαφρό ας είναι και η μνήμη του αιώνια.

ΚΑΡΑΜΗΤΣΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ του ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ (1909-1949)
(Μπουχάρης)
Στην Ανταρτομάνα Τσιαρίτσιανη γεννήθηκε το 1909. Από αγροτική οικογένεια προέρχονταν και με τη Γεωργία ασχολούνταν. Από μικρή ηλικία δέχτηκε τις προοδευτικές ιδέες και με την ίδρυση του Κ.Κ.Ε. έγινε μέ¬λος του, μάλιστα από τα συνειδητά και ενεργητικά. Με πίστη και θέληση και τελείως εθελοντικά, ενώ τα προπολεμικά ακόμα χρόνια πάλευε, για την άνοδο των εργαζομένων και την καλλιτέρευση του βιοτικού επιπέδου του ανθρώπινου γενικά συνόλου. Επί Μεταξικής διxτατορίας πολλάκις φυλακίστηκε κι εξορίστηκε στα ξερονήσια του Αι-Στράτη και της Φογαλέντρου, σαν Κομμουνιστής. Αλβανομάχος ήταν και παλληκαρίσια πολέμησε τον ξένο φασισμό. Με την εισβολή των κατακτητών στη χώρα μας αναζητήθηκε από τις Ιταλικές αρχές σαν Κομμουνιστής και με άλλους συμπατριώτες του, που αναγκάστηκαν να κρύβονται για να μη συλληφθούν, από τους Καραμπινέρους. Οι λίγοι καταζητούμενοι φυγόδικοι, που όλοι από την Τσαριτσάνη ήταν, πλην του Οικονόμου, αργότερα οπλίστηκαν, ώστε σε περίπτωση κιν¬δύνου ν' αμύνονται. Έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη αντάρτικη ομάδα, που αρχικά ήταν επτά και λίαν συντόμως έγιναν δέκα πέντε και που ορκίστηκαν στο «Μπιχτέσι» Ολύμπου, όπου είχαν και το μόνιμο λημέρι. Σαν πρωτοαντάρτης πολλές ήταν οι προσφερόμενες αντιστα¬σιακές του Υπηρεσίες. Με την απελευθέρωση, ξανακυνηγήθηκε, από τις Ελληνικές τώρα αρχές του Μεταβαρκιζιανού Κράτους, αντί επαίνων και μεταλλικών πολεμικών μεταλλίων, για τις προσφερόμενες αντιφασιστικές υπηρεσίες. Το δρόμο του βουνού ξαναπήρε, για ν' αποφύγει τους ξευτελισμούς και τα βασανιστήρια από ενόπλους παρακρατικούς, που ανε¬ξέλεγκτα δρούσαν εκείνη την εποχή, ίσως και με την συγκατάθεση της εκάστοτε τότε Κυ¬βέρνησης. Στο Δημοκρατικό στρατό εντάχτηκε και τον τίμιο αγώνα συνέχισε, για την εκ¬πλήρωση των υψηλών Δημοκρατικών ιδανικών. Για τη δραστηριότητά του έφτασε μέχρι το αξίωμα του Συγκροτάρχη. Στις 9 lούλη είχε έρθει στην Τσαριτσάνη για ειδική σοβαρή απο¬στολή, με κατεύθυνση προς Γκρουτζιόβαλη. Την επομένη στις 10/7/1947 βρέθηκε κυκλωμέ¬νος από στρατεύματα, στα μαντριά του Μπάκου. Στην προσπάθεια του να φύγει, βαριά τραυματίστηκε. Προκειμένου να πέσει στα χέρια του εχθρού, αφού έκαψε το αρχείο του αυτοκτόνησε με τη χειροβομβίδα, που για τέτοιο σκοπό την κρατούσε. Ήταν πολύ θαρρα¬λέος και ψύχραιμος, δίκαιος και τίμιος, λογικός και πονετικός, με πολλές διοικητικές ικα¬νότητες και προσόντα. Γενναίος άντρας, γεροδεμένος και παληκάρι, γεμάτος ανθρωπιά και καλοσύνη. Έτσι μέσα στη λαίλαπα του εμφυλίου σπαραγμού αδικοχάθηκε ένα ακόμα λαϊκό στέλεχος από τα σπάνια, ο Αντώνης Καραμήτσιος. Δόξα και τιμή.

ΚΗΠΟΥΡΟΣ ΚΩΣΤΑΣ του ΣΠΥΡΟΥ (1911 - 1985)
(Ψηλός - Μετσοβίτης)
Αγνό παιδί της λεβεντογέννας Τσιαρίτσιανης ήταν, Το 1911 γεννήθηκε. Από αγροτική και δημοκρατική οι¬κογένεια κατάγονταν. Ο ίδιος το επάγγελμα του ξυ¬λουργού επαγγέλονταν. Γυμνασιακές γνώσεις είχε και εμφορούνταν από προοδευτικές ιδέες. Την Κομμουνι¬στική ιδεολογία από νέος ακόμα την ασπάστηκε και μέ¬λος του ΚΚΕ ήταν. Πολεμιστής του Αλβανικού πολέ¬μου διετέλεσε και μάλιστα με δράση, γιατί ήταν πολέ¬μιος του ντόπιου και ξένου φασισμού. Αμα κατάρρευσε το μέτωπο, στο χωριό του σώος επέστρεψε και φυλήσυ¬χα άρχισε να δουλεύει για να ανορθώσει τα καταστρα¬μένα οικονομικά. Όμως οι Ιταλικές αρχές σαν εγκαταστάθηκαν από τις πρώτες κιόλας μέρες άρχισαν να αναζητούν, πολλούς Κομμουνιστές, που είχαν καταδωθεί ασφαλώς από ντόπιους προδότες και συνεργάτες. Μεταξύ αυτών ήταν κι ο Κώστας Kηπουρός. Μαζί με τους άλλους συγχωριανούς του αρχικά στον Άγιο Αθανάσιο λημέριαζαν. Με το φόνο του Βίτκου πήραν πιο ασφαλή μέτρα και στο Βαλέτσικο πήγαν και στη συνέχεια, στο «Μπιχτέσι» Καρυάς. Για να αμύνονται σε περίπτωση συνάντησης με τον εχθρό οπλίστηκαν ύστερα από απόφαση της Noμαρxιακής του Κόμματος. Έτσι δημιουργήθηκε η πρώ¬τη αντάρτικη ομάδα που αριθμούσε εφτά μόνο νοματαίους, έξι από την Τσαριτσάνη κι ο Οικονόμου Βασίλης από το Δομένικο. Όταν έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στη Σκαμνιά στις 27/8/1942 ήταν 15. Ήταν πολύ δραστήριος και αποφασιστικός, πρόθυμος και λογικός, με πάρα πολλές διοικητικές ικανότητες και προσόντα. Στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα Καπετάνιος Συντάγματος της 8ης Μεραρχίας ήταν. Μετ' απελευθερωτικά, αντί πολεμικών, μεταλλίων και επαίνων, για τις προσφερόμενες και πάμπολλες υπηρεσίες του, διώχτηκε, και κυνηγήθηκε από το μεταβαρκιζιανό Κράτος. Αναγκάζεται και παίρνει το δρόμο του βουνού πάλι, προκειμένου να πέσει στα χέρια των νεοφασιστών και βασανιστεί και ξευτελιστεί, Συνέχισε τον αγώνα για τα δημοκρατικό ιδεώδη, για κοινωνική πρόοδο και ευημερία, για Εθνική Ανεξαρτησία και παγκόσμια ΕΙΡΗΝΗ, Με τη διάλυση του Δημοκρατικού Στρατού, που επιτελάρχης Ταξιαρχίας ήταν, πέρασε στις Σοσιαλιστικές χώρες, Ξαναήρθε στην πατρίδα σαν Πολιτικός Πρόσφυγας. Πέθανε στη Λάρισα το 1985 κι ενταφιάστηκε στη γενέτειρά του κατ' επιθυμία του. Το όνομά του αξέχαστο θα μείνει και στη νεότερη Ιστορία ασφαλώς θα γραφεί. Οι επερχόμενες γενιές ας παραδειγματιστούν από τους αγώνες του, που ανι¬διοτελώς πρόσφερε για το ανθρώπινο σύνολο και καλό. Το χώμα που τον σκέπασε ας είναι αλαφρό και η μνήμη του αιώνια.

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΞΕΝΟΦΩΝ του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ (1912 - 1949)
(Φόντας)
Στην Ξακουσμένη και Δοξασμένη Τσιαρίτσιανη γεννήθηκε το 1912. Αγροτόπαιδο ήταν και είχε Γυμνασιακές γνώσεις. Τις προοδευτικές ιδέες, από νεανική ακόμα ηλικία, τις απόκτησε. Μέλος του Κ.Κ.Ε. ήταν κι αγωνίζονταν από τα προπολεμικά χρόνια για την καλλιτέρευση της εργατικής τάξης και γενικά του ανθρωπίνου συνόλου. Με την κήρυξη του Ελληνο- Ιταλικού πολέμου στην πρώτη γραμμή βρέθηκε. Με το βαθμό του Λοχία πολέμησε γενναία, για να μη σκλαβωθεί η Πατρίδα μας, που υπεραγαπούσε και να μην καθίσει στο σβέρκο μας ο ξένος και ντόπιος φασισμός. Με την κατάρρευση του πολέμου στο σπίτι του ξαναγύρισε και με τις αγροτικές του ασχολίες, για την ανόρθωση των καταστραμμένων οικονομικών, άρχισε να ασχολείται. Όμως οι καταχτητές τον αναζήτησαν από τις πρώτες κιόλας μέρες της κατοχής σαν Κομμουνιστή. Τα κατάλληλα μέτρα διαφύλαξης πήρε και με άλλους συμπατριώτες του φυγοδικούσε. Για να αμύνονται σε περίπτωση κινδύνου, οπλίστηκαν και έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη ανταρτοομάδα, που λημέρι είχε στο «Μπιχτέσι» Καρυάς Ολύμπου και που ένα από τα βασικά ιδρυτικά μέλη ήταν κι ο Φόντας. Για την απόκτηση της λευτεριάς και τα δημοκρατικά ιδεώδη πάλεψε μέσα από τις τάξεις του ένδοξου και λαογέννητου ΕΛΑΣ που έφτασε μέχρι το αξίωμα του Συγκροτάρχη. Με την απελευθέρωση κυνηγήθηκε και διώχτηκε. Στο Δ.Σ.Ε. από τους πρώτους εντάχτηκε και τον αγώνα συνέχισε. Μέχρι Δ/τής Τάγματος του Αρχηγείου Κόζια¬κα. για τις διοικητικές του ικανότητες αναδείχτηκε. Στο «Μαλιμάδι» σε φονική μάχη σκο¬τώθηκε το 1949. Ήταν ένας από τους πιστούς, τίμιους λαϊκούς αγωνιστές, ο Φόντας, μαχητικός, φιλότιμος, λογικός, συνειδητός και πολύ αποφασιστικός και πονετικός. Το χώμα που τον σκεπάζει ας είναι αλαφρό και η μνήμη του αιώνια.

ΟIΚΟΝΟΜΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ του ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ (1911 - 1946)
(Μπαλντουμης)
Γεννήθηκε το 1911 στο Δομένικο Ελασσόνας. Από Αρχοντική οικογένεια προέρχονταν και Δήμαρχος Δομενίκου ο πατέρας του ήταν. Σαν τελείωσε το Γυμνάσιο, δε συνέχισε τις σπουδές του και εισπράκτορας στα λεωφορεία εργάζονταν. Για τις προοδευτικές του ιδέες, που από μαθητής Γυμνασίου είχε, συλλαμβάνεται από την ασφάλεια Λάρισας το Μάρτη του 1940 και φυλακίζεται για δυο μήνες. Μετά την αποφυλάκιση, σε δικό του Ταξί εργάζεται και στη γραμμή Λάρισα- Ελασσόνα, μέχρι τη μέρα της κήρυξης του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου. Επιστρατεύεται στον Αλβανικό Πόλεμο και γενναία στην πρώτη γραμμή του μετώπου πολεμάει. Με την κατάρρευση του μετώπου, ξαναγυρίζει στο σπίτι του κι άρχισε να δουλεύει, για να ανορθώσει τα καταστραμμένα του οικονομικά. Οι Ιταλοί κατακτητές τον αναζητούν σαν Κομμουνιστή από τις πρώτες κιόλας μέρες της εγκατάστασής τους. Δεν τον βρίσκουν, γιατί πήρε τα προφυλακτικά μέτρα και κρύβονταν. Για εκδίκηση και φοβισμό έκαψαν το σπίτι του και το αυτοκίνητό του. Το 1942 συναντήθηκε και με άλλους Τσιαριτσιανιώτες φυγόδικους και σχηματίζουν την πρώτη Αντάρτικη ομάδα με αρχηγό το Ν. Ξυνό. Σαν μεγάλωσε η ομάδα το Βασίλη τον έστειλαν στην Οξυά για να δημιουργήσει Αντάρτικο. Όπως κι έγινε. Αναδείχτηκε μεγάλο στέλεχος του ΕΛΑΣ. Με την απελευθέρωση ξαναδιώχτηκε και φυλακίστηκε. Για να αποφύγει τους ξευτελισμούς και τα βασανιστήρια, ξαναβγήκε στο βουνό. Στις 20 lούλη το 1946 πηγαίνο¬ντας στο Μοναστήρι «Τσιούμα» του Μ. Eλευθεροχωρioυ, έπεσε σε ενέδρα χωροφυλάκων, που τον σκότωσαν, ύστερα από φριχτά βασανιστήρια. «Μπαλντούμης» λεγόταν στο ψευδώ¬νυμο. Ήταν τίμιος και δίκαιος αγωνιστής. ψύχραιμος κι αποφασιστικός, λογικός και ενθουσιώδης, με πολλές ικανότητες και προσόντα. Αιώνια του η μνήμη και τ' όνομα του αθάνατο θα μείνει.

ΜΠΑΛΑΛΑΣ ΝΙΚΟΣ του ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ (1916 - 1949)
(Μπαντέκος)
Παιδί της Ανταρτομάνας καί λεβεντογέννας Τσιαρίτσιανης ήταν ο Νίκος. Από αγροτική οικογένεια προέρ¬χονταν και το έτος 1916 είχε γεννηθεί. Πολεμιστής του Αλβανικού πολέμου ήταν και στο ιππικό υπηρετούσε. Από μικρός ακόμα είχε ασπαστεί τις προοδευτικές ιδέες. Ο πατέρας του Μακεδονομάχος ήταν. Εργατικός και φιλότιμος, πρόθυμος και ευγενικός ήταν και πολύ δίκαιος και ειλικρινής. Διακρίνονταν για την αποφασιστικότητα και μαχητικότητα, για την ψυχραιμία και τόλμη. Πρώτος έμπαινε στη μάχη και τελευταίος υποχωρούσε. Πάντα νικητής έβγαινε στις μάχες, γιατί είχε στρατηγικές ικανότητες και παλληκαροσύνη. Μετρίου αναστήματος ήταν, αλλά γεμάτος στο σώμα, με τετραγωνισμένες πλάτες και γερό στήθος. Γρήγορος στο περπάτημα και ευκίνητος. Ήταν προικισμένος με πολλά ψυχικά χαρίσματα και σπάνιες ικανότητες κι αρετές. Με την εισβολή των κατακτητών στη χώρα μας, με τους πρώτους αντάρτες βγήκε στο βουνό. Γενναία πολέμησε τον κατακτητή και τους ντόπιους προδότες, στα κατοχικά χρόνια και μεγάλη και πλούσια ήταν η αντιστασιακή του δράση. Με την απελευθέρωση, αντί πολεμικών μεταλλίων, διώχτηκε και κυνηγήθηκε, από το μεταβαρκιζιανό κράτος. Στο Δ.Σ.Ε. εντάχτηκε κι έφθασε μέχρι το βαθμό του Διοικητή Ταξιαρχίας. Θρύλος είχε γίνει Πανελλαδικά, για τις στρατηγικές του ικανότητες και τις περίλαμπρες νίκες. Τον θαύμαζαν και πολύ τον υπελόγιζαν οι αξιωματικοί του Εθνικού Στρατού, που από σχολές πολέμου προέρχονταν. Το 1949, παρά τις αντιρρήσεις του, στάλθηκε στα ενδότερα της Θεσσαλίας, για ειδική αποστολή. Εγκλωβίστηκε, από πολυάριθμο στρατό στην τοποθεσία «Λυκοκρέμα¬σμα» Σαμαρίνας, όπου διαλύθηκε η Ταξιαρχία του κι ο ίδιος βαριά τραυματισμένος πιάστη¬κε αιχμάλωτος. Τρις σε θάνατο καταδικάστηκε από το Στρατοδικείο Λάρισας. Εκτελέστηκε στο Μεζούρλο το 1949 με τη γυναίκα του. Το όνομά του αθάνατο θα μείνει.

ΚΑΨΑΛΗΣ ΘΩΜΑΣ του ΙΩΑΝΝΟΥ (1916 - 1947)
Της Ανταρτομάνας Τσιαρίτσιανης παιδί ήταν. Γεννήθηκε το 1916 κι από αγροτική οικογένεια προέρχονταν. Ο ίδιος δεν προτίμησε το επάγγελμα του Γεωργού, αλλά του εργάτη. Από νεανική ακόμα ηλικία δέχτηκε τις προοδευτικές ιδέες, για τις οποίες κι ανιδιοτελώς αγωνίζονταν. Στα απόκρημνα βουνά της Αλβανίας πολέμησε τον lταλικό φασισμό γενναία, σαν πολυβολητής όπου και τραυματίστηκε στο Μπόγραδετς. Με τη λήξη του πολέμου αναζητήθηκε από τις Ιταλικές αρχές, που καταχτητές ήταν, σαν Κομμουνιστής. Φυγοδικούσε μ’ όλους συμπατριώτες του, οπότε εντάχτηκε στην πρώτη του Ολύμπου ανταρτοομάδα. Μεγάλη και πλούσια ήταν η αντιστασιακή του δράση και πάρα πολλές οι μάχες που πήρε μέρος. Το φόβητρο των καταχτητών της περιφέρειας Ελασσόνας είχε καταντήσει κι ο τιμωρός των προδοτών και χαφιέδων, των Λεγεωναρίων και Γκεσταπιτών. Μετά την Απελευθέρωση στο χωριό του ξαναγύρισε, για να συνεχίσει την ειρηνική του ζωή και την οικονομική του κατάσταση να καλλιτερεύσει. Όμως διώχτηκε και κυνηγήθηκε άγρια από το μεταβαρκιζιανό κράτος, αντί να του δοθούν πολεμικά μετάλλια πολλά και εύφημες μνείες, για τις πολλές του υπηρεσίες που προσέφερε, για την απόκτηση της λευτεριάς, τη λαϊκή δικαιοσύνη, την κοινωνική και οικονομική πρόοδο και την παγκόσμια ΕΙΡΗΝΗ. Αναγκάστηκε προκειμένου να πέσει στα χέρια των παρακρατικών, που θα τον βασάνιζαν και θα τον ξευτέλιζαν γιατί όχι και θα τον εξαφάνιζαν, να ξαναπάρει το δρόμο του βουνού, όπου συνέχισε τον αγώνα για την εκπλήρωση των υψηλών ιδανικών της Δημοκρατίας. Κανονικός στο ανάστημα και φαρδυπρόσωπος ήταν ο Θωμάς, με καστανά μάτια και κοκκινωπά μαλλιά, σμιχτοφρύδης και δασύ μουστάκι. Ασύγκρητος στην ψυχραιμία και το θάρρος, στην τόλμη κι αποφασιστικότητα, κι ασυναγώνιστος στη γρηγοράδα και φιλοτιμία, στην ταχύτητα και προθυμία. Διακρίνονταν για την ειλικρίνεια και δικαιοσύνη, και για τον ενθουσιασμό κι αυθορμησία. Κοντολογίς ο Θωμάς ήταν παλληκάρι με πολλά προσόντα και ικανότητες διοικητικές, γι' αυτό κι έφτασε να διοικεί καταδικό του Συγκρότημα. Θρύλος της Περιφέρειάς μας στα εμφυλιοπολεμικά χρόνια είχε καταντήσει. Όμως ο χάροντας ζήλεψε την λεβεντιά του και την παλληκαριά και καρτέρι τον έστησε, στις 14 Φλεβάρη του 1947, στο «Ασμάκι» Στεφανοβούνου, όπου σε ενέδρα τον σκότωσαν ΜΑΥδες. Τον άδικο χαμό του τον έκλαψε όλη η περιφέρεια κι έξω απ' αυτήν. Τέτοιες φυσιογνωμίες λίγες γεννιόνται. Στα τριάντα ένα του, νέος ακόμα και νεοπαντρεμένος ήταν όταν έφυγε για πάντα απ' αυτόν τον κόσμο ο Θωμάς. Το όνομά του αθάνατο θα μείνει και θα περάσει στη νεότερη Ιστορία. Τους αγώνες και την ανδρειοσύνη του, ας τα έχουν για παράδειγμα οι μελλούμενες γενιές.

ΒΙΔΡΑΣ ΑΛΕΞΗΣ ΤOΥ ΙΩΑΝΝΟΥ (1919 - 1947)
(Διάκος)
Στο Πολυνέρι Γρεβενών γεννήθηκε το 1919. Γιος του Γιάννη και της Γιαννούλας ήταν, που ασχολούνταν με την κτηνοτροφία. Ο ίδιος προτίμησε το επάγγελμα του κτίστη να εξασκεί. Στον Αλβανικό Πόλεμο γενναία πολέμησε στην πρώτη γραμμή, Με την κατάρρευση του μετώπου. δεν πρόλαβε να καλοκάτσει στο σπιτικό του και από ης κατοχικές αρχές πιάστηκε και κλείστηκε στις φυλακές της Λάρισας. Όταν τον μετέφερvαν με άλλους φυλακισμένους στην Κοζάνη για δίκη, ο Αλέκος, που διακρίνονταν για το θάρρος και την τόλμη του, πήδησε απ' το αυτοκίνητο και δραπέτευσε, Εκείνη την εποχή ήταν φυγόδικοι και οι Τσαριτσανιώτες, στους οποίους κατέφυγε και ήταν από τους πρώτους αντάρτες του Ολύμπου. Ήταν περήφανος άντρας και ψύχραιμος ο Αλέκος. Η φουστανέλλα τον έκαμνε πιο λεβέντη, πιο παλληκάρι. Δεν είχε ταίρι στη γρηγοράδα και στην αποφασιστικότητα, ούτε στο φιλότιμο και στην προθυμία. Πρώτος έμπαινε στη μάχη και τελευταίος έφευγε. Στο σημάδι δεν υπήρχε δεύτερος. Κανονικού αναστήματος ήταν, γεροδεμένος και σφιχτός άντρας, σγουρά είχε μαλλιά και αστραποβόλα μάτια και τα σταυρωτά στο στήθος άρματα, περίσσια ομορφιά και χάρη του ‘διναν. Με πάμπολλα ψυχικά χαρίσματα ήταν προικισμένος και πολλές είχε ικανότητες και πρoσόντα διοικητικά και πολιτικά. Με την απελευθέρωση διώχτηκε και κυνηγήθηκε, όπως όλοι οι αγωνιστές. Στο Περιβόλι σε ρήξη με τους Γεωργουλαίους ήρθε και προκειμένου, σε δεσμά να πέσει και ξευτελισμούς, προτίμησε να ξαναπάρει το δρόμο του βουνού. Τόσο στην κατοχή όσο και στον εμφύλιο, πάλεψε για τα ιδανικά. Σκοτώθηκε στη μάχη των Γρεβενών στις26 Ιούλη το 1947 από αδελφικό βόλι. Αιώνια του η μνήμη.

KOΥPKOΥΛΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ του .........
Από την Κέρκυρα κατάγονταν. Χωροφύλακας υπηρετούσε στο Σανατόριο της Πέτρας. Τους πολιτικούς κρατούμενους Κομμουνιστές, Θέο, Ιωαννίδη και ……, πού ήταν στελέχη του ΚΚΕ φύλαγε. Με την κατάρρευση του μετώπου, σαν οι Γερμανοί πήγαν να παραλά¬βουν το Σανατόριο, με όλα τα υλικά και τους κρατούμενους ασφαλώς, ο Γιάννης σκέφτηκε πατριωτικά. Πάλεψε μέσα του η ευσυνειδησία με την ασυνειδησία, η τιμιότητα με την ατιμία, η φιλοπατρία με την απατριδοσύνη και νίκησαν η ευσυνειδησία, η τιμιότητα και η φιλοπατρία κι έπραξε το καθήκον του, που η καρδιά του τον διέταξε. Τα ιστορικά διδάγματα και τα θρησκευτικά από τα σχολικά του χρόνια, αναμόχλευσαν τη συνείδησή του κι έπραξε αυτό που έπρεπε, σαν Ελληνας. Προκειμένου να παραδώσει τους Κομμουνιστές πολιτικούς κρατουμένους στους Γερμανούς κατακτητές, τους άφησε ελεύθερους, που πήραν ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, για την απελευθέρωση και για τα υψηλά ιδανικά της δημοκρατίας. Ο Γιάννης που άλλος δρόμος δεν τον περίμενε, γιατί άμα στα χέρια των κατακτητών έπεφτε ή των συνεργατών τους χαφιέδων και προδοτών, θα τον εκτελούσαν οπωσδήποτε εν ψυχρώ και με βασανιστήρια, πήρε τον τίμιο δρόμο του βουνού, που κάθε τίμιος Ελληνας θα έκαμνε. Στον Όλυμπο τράβηξε και από τους πρώτους αντάρτες κατατάχτηκε στην ομάδα του Ξυνού, που στο Μπιχτέσι Καρυάς εκείνη την εποχή είχε το λημέρι. Κατά πληροφορίες παλληκαρίσια αγωνίστηκε και αναδείχτηκε στρατιωτικό στέλεχος στον ΕΛΑΣ. Ύστερα από την απελευθέρωση τι απέγινε στοιχεία δεν έχουμε. Ήταν μελαχροινός, ψηλός και πολύ δραστήριος. Είχε πολλά διοικητικά και ψυχικά προσόντα. Με την ίδρυση της Εθνικής Πολιτοφυλακής Διοικητής της Διοίκησης Βελεστίνου διετέλεσε. Αν ζει καλή του η ώρα. Αν πέθανε ή σκοτώθηκε στον εμφύλιο, αιώνια του η μνήμη.

ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΥΣΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ του .........
Κατάγονταν από το Λιβάδι Ελασσόνας. Σύμφωνα με τα γραφέντα του αείμνηστου Κώστα Κηπουρού, που ήταν από την Τσαριτσάνη κι από τους πρώτους αντάρτες του Ολύμπου, σχετικά με την πρώτη Ανταρτοομάδα του Ολύμπου, γράφει στο Περιοδικό της Εθνικής Αντίστασης (συλλογή 35ης ΜΑΗΣ 1983), ότι ο Βασίλης ήταν δραπέτης των φυλακών κι έμοιαζε με παλιό ληστή. Συναντήθηκαν στην τοποθεσία «Σιάπκα» , όπου και προσχώρησε στην ομάδα, χωρίς καμμιά αντίρρηση. Λέγεται μάλιστα ότι καθ' όλη τη διάρκεια του ένοπλου Αντιστασιακού αγώνα εναντίον των Γερμανο-Ιταλών κατακτητών και των ντόπιων προδοτών, ο Βασίλης έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον κι είχε εξελιχθεί ένας από τους καλλίτερους πολεμιστές και τίμιους λαϊκούς αγωνιστές, με ευσυνειδησία και πειθαρχία, αφήνοντας κατά μέρος τις νοοτροπίες που είχε.

ΜΑΝΙΚΑΣ ΘΑΝΑΣΗΣ του ...........
Κατάγονταν από την Πτολεμαΐδα (Βλάστη). Βοσκός ήταν και διώκονταν απ' τα αποσπάσματα της Χωροφυλακής. Στο ίδιο περιοδικό και στην ίδια σελίδα (41) αναφέρεται το όνομά του από τον Κηπουρό. Μάλιστα λέει ότι μετά την ένταξή του στην πρώτη ανταρτοομάδα έφερε και το παιδί του που ήταν μικρό, αλλά όμορφο και ξανθό. Κι επειδή ήταν ξανθό ο Φόντας το ονόμασε Γερμανάκι, που το ψευδώνυμό του έμεινε σ' όλη του τη ζωή. Κι ο Μανίκας κατά τα λεχθέντα συμπολεμιστών του ανταρτών είχε εξελιχτεί σε άξιο πολεμιστή του ΕΛΑΣ με πλούσια .δράση κατά των κατακτητών. Κανένας δε γνωρίζει τι απέγινε ύστερα από την απελευθέρωση. Καλή του ώρα αν ζει, κι αν πέθανε ή σκοτώθηκε αιώνια του η μνήμη.

.........ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ του .........
Από το Λιτόχωρο κατάγονταν, όπως αναφέρει ο Κηπουρός στο ίδιο περιοδικό και στη σελίδα 40. Από τα αποσπάσματα της χωροφυλακής διώκονταν, μαζί με τον πατριώτη του Διονύση και το Θανάση Μανίκα από τη Βλάστη (Σαρακατσάνος) και που αργότερα στο αντάρτικο έγιναν γνωστοί με το όνομα «Παππούδες». ΕΨαχναν και μας βρήκαν στο λημέρι λέει ο Κώστας, όπου και τους προσλάβαμε στην ομάδα. Είχαν αφημένα τα μαλλιά και γένια. Είχαν δεμένες κορδέλλες στο κεφάλι και ήταν εζοπλισμένοι καλά, με σταυρωτές ραμαθιές από σφαίρες μυδραλίου στα στήθια. Ηταν στρατιωτικά ντυμένοι κι έφερναν μαζί τους κυάλια. Ο Παναγιώτης πολέμησε σαν λοχίας στη Μικρά Ασία. Τα σταυρωτά φυσίγγια τα χάρισε στο Θωμά ΚαΨάλη λέει ο Κώστας. Ήταν 45 ετών και στο Αντάρτικο διακρίθηκε. Για τις πολλές του διοικητικές του ικανότητες και προσόντα, τοποθετήθηκε διοικητής συγκροτήματος. Σκοτώθηκε σε μάχη με τους Γερμανούς.

........ΔΙΟΝΥΣΗΣ του ...........
Κι ο Διονύσης από το Λιτόχωρο κατάγονταν και μαζί με τον Παναγιώτη και Μανίκα στην πρώτη ανταρτοομάδα στο Μπιχτέσι Καρυάς εντάχτηκε. Διωκόμενος από τα αποσπά¬σματα της χωροφυλακής ήταν, όπως και οι σύντροφοί του, όπως παραπάνω αναφέρουμε. Μέσα στην πορεία του αγώνα για τη λευτεριά, πολλές ικανότητες και προσόντα έδειξε ότι κατείχε. Αξιο παλληκάρι αναδείχτηκε και φοβερός πολεμιστής. Καμμία πληροφορία δεν έχουμε ούτε στοιχεία, τι απέγινε ύστερα από την απελευθέρωση. Αν μεν ζει ας είναι η ώρα η καλή, αν όμως πέθανε ή σκοτώθηκε, το χώμα που τον σκέπασε αλαφρό ας είναι και η μνήμη του αιώνια.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Δημήτρης Ράπτης

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 23/9/2013, 06:41

1) Χαρ. Κατωπόδης (καπετάν Αράπης, υπολοχαγός) στρατιωτικός αρχηγός του ΕΛΑΣ Καϊμακτσαλάν:

Στις 5 Ιουνίου 1944, ΔΗΘΕΝ ΑΠΟ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ, τον δολοφόνησαν γιατί σε σύσκεψη στελεχών κατηγόρησε το ΚΚΕ ότι πρόδωσε την αντίσταση και συνεργάζεται με Βουλγάρους.

2) Ζαχαρίας Ζαγορίτης από την Αρναία Xαλκιδικής, στρατιωτικός αρχηγός του ΕΛΑΣ Χολομώντος:

Εκτελέστηκε μετά από ενέδρα γιατί αντέδρασε στις εκτελέσεις Εθνικών στελεχών Χαλκιδικής.

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 23/9/2013, 06:42

Βέροια

-Καλιαρίδης Μιλτιάδης ή καπετάν Νικήτας, του Ιωάννου και της Σοφίας, ετών 25 εκ Τριποτάμου Βεροίας.

-Καρολίδης Συμεών ή καπετάν Ταρζάν, του Αγαπίου και της Σουλτάνας, ετών 23 κάτοικος Τριποπτάμου Βεροίας.

-Ιακωβίδης Μιχαήλ ή καπετάν Βύρων, του Ευσταθίου, ετών 32 από το
Κομνήνιο Βεροίας
.Νάουσας:
Ανέστης Κοντοζής ή καπετάν Ακρίτας, του Δημητρίου

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 19/10/2013, 03:37

http://www.edia-makedonia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=41:2013-07-12-15-54-28&catid=3:2011-07-13-11-42-06&Itemid=4

Ταξίαρχος Δ.Σ.Ε ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 19/10/2013, 03:49

http://kokkinosfakelos.blogspot.gr/2011_03_01_archive.html

Nτοκουμέντα από τις επιχειρήσεις στον Όλυμπο

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 19/10/2013, 18:07

http://contramee.wordpress.com/2013/02/23/%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CE%AF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BD/

Γιώργος Βραζιτούλης – Στρατηγοί και αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού στην Ανατολική Γερμανία, 1949

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 19/10/2013, 18:08

http://62.103.28.111/photographic/rec.asp?id=89390&nofoto=0

σχολή στο Περτούλι του ΕΛΛΑΣ

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 19/10/2013, 18:09

http://62.103.28.111/photographic/rec.asp?id=89394&nofoto=0

Μαστροκώστας Θάνος

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 20/10/2013, 05:46

http://www.afterzed.gr/rentina/antistmous1.html

Η Σχολη Εφεδρων Αξιωματικων του Ε.Λ.Α.Σ αρχισε να λειτουργει τον Αυγουστο του 1943 και στις 4 εκπαιδευτικες περιοδους της φοιτησαν περιπου 1400 σπουδαστες, τελειωσαν δε τις σπουδες τους και βγηκαν απο αυτην, 1260 Ανθυπολοχαγοι του Ε.Λ.Α.Σ.

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 20/10/2013, 05:52

[ Ο Θεόδωρος Ζέγκος (Στάθης) καταγόταν από την περιοχή της Λάρισας και ήταν υπάλληλος του οργανισμού των τριών ΤΤΤ (τηλεφώνων, τηλεγράφων και ταχυδρομείων), προδρόμου οργανισμού του OTE. Οι υπάλληλοι του ελέγοντο τριατατικοί.Είχε τα ψευδώνυμα Στάθης ή Τριαντάφυλλος. Το καλοκαίρι του 1944 ήταν περιφερειακός γραμματέας για την Πελοπόννησο του ΚΚΕ, με έδρα το χωριό Καλύβια που σήμερα λέγεται Φενεός, εγγύς της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου. Βεβαίως μετεκινείτο και σε άλλες περιοχές. Με το ψευδώνυμο ΣΤΑΘΗΣ έγινε περιβόητος διότι επί των ημερών του έγινε στην "Τρύπα" η δραματική σφαγή. Το περίεργο είναι ότι δεν εφονεύοντο όλοι, όσοι οδηγούντο στο στρατόπεδο της Μονής. Μερικοί εκρατούντο για κάποιες ημέρες, ανεκρίνοντο και αναχωρούσαν. Δεν γνωρίζουμε τη διαδικασία εκδόσεως των καταδικαστικών αποφάσεων και πως εβεβαιούτο η ενοχή του καθενός ή η αθωότητά του. Ο Θεόδωρος Ζέγκος επεβίωσε και στο δεύτερο αντάρτικο και τελικά κατέφυγε στην Πολωνία, όπου έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας. Εφημ. Αργειακό Βήμα, Γ.Κ.Ο., Τετάρτη 6/10/2010 ]

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 28/10/2013, 05:47

Η πρώτη ανταρτοομάδαΦλώρινας αποτελείται από τους :
1.Παπαδόπουλος Κώστας (Αετός),Καυκάσιος εγκατεστημένος στο Αμμοχώρι) , Στρατιωτικός Διοικητής
2.Σουπούρκας Ναούμ (Λέων) , Πολιτικός Επίτροπος, Σλαβομακεδόνας από Καλινίκη
3.Τίγρης
4.Σπύρος από Κλαμπούτσιστα (Πολυπλάτανο)
5.Θαρραλέος από Κλέστινα (Κάτω Κλεινές)
6.Κλήμης (Σωφέρ) από Κλέστινα
7.Αποστολίδης Χρήστος(Κεραυνός) Καυκάσιοςαπό Κλέστινα
8.Σωτήρης από Κλέστινα
9.Μασιώτης Παναγιώτης από Φλώρινα
10.Μπαρμπαγιάννης από Φλώρινα
11.Περιστέρης από Φλώρινα
12.Μαραγκός, Σλαβομακεδόνας από Καλινίκη13.Κωνσταντίνου, Σλαβομακεδόνας από Καλινίκη

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 28/10/2013, 06:25

- "Το Γενικό Αρχηγείο του Δημοκρατικού Στρατού βρισκόταν στην Ευρυτανία, στην περιοχή της Βράχας",

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 28/10/2013, 06:45

Ταξίαρχος Δ.Σ.Ε Γιώργος Γεωργιάδης

http://panosz.wordpress.com/2013/08/10/civil_war-146/

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 28/10/2013, 06:52

καπαπίτες, από τα αρχικά Κ. Π. (= Κέντρο Πληροφοριών) ήταν στον εμφύλιο πόλεμο, οι αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού που δεν συμμετείχαν σε μάχιμα σώματα, αλλά έμεναν κοντά στα χωριά τους και λειτουργούσαν ως σύνδεσμοι για τη συγκέντρωση πληροφοριών, την απόκρυψη όπλων και τροφίμων, τη σύνδεση αποκομμένων τμημάτων.
Ο καλός Καπαπίτης έπρεπε να είναι έμπειρος μαχητής, να ξέρει τέλεια την περιοχή του, να αντέχει στις κακουχίες, να έχει πολυμελή οικογένεια και μεγάλο σόι για να τον βοηθούν όταν χρειαζόταν.-

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 28/10/2013, 07:17

-ο απόφοιτος Γυµνασίου, κάτοχος αλόγου ιππασίας71
κι εύπορος αγρότης
Νικόλαος Ξυνός από την Τσαριτσάνη (ψευδ. Ζωντανός, Μερκέζης και
Σµόλικας), ηγέτης των πρώτων ανταρτών του
Ολύµπου. Ανέλαβε µετά υπεύθυνος του 2ου
γραφείου της ΙΧ µεραρχίας.

Τρόφιµος του Μπούλκες το 1945 και αρχηγός έπειτα συγκροτήµατος του ∆ΣΕ
στον Όλυµπο, ιδιότητα µε την οποία έχασε τη ζωή του

Θέμα: Απ: ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ 28/10/2013, 07:18

ο εύρωστος 30χρονος Ευστράτιος Κέντρος (ψευδ. Βαγγέλης ή
Σλοµπόντας), Αρβανιτόβλαχος του Μοναστηρίου που εργαζόταν στη
Φλώρινα
ως ξυλουργός.